Week 3 Ensenada
17 november 2016 - Ensenada de Punta Avispa, Panama
Ik moet mezelf een beetje corrigeren. De gebitten hier zijn gelukkig niet allemaal zo slecht als ik heb gezien op de eerste dag hier. Wel interessant hoe deze kleine dorpjes onderling zo verschillend kunnen zijn. De mensen zien er anders uit, ze hebben een ander karakter, en de ene gemeenschap is veel openhartiger dan de andere. Er is een groot verschil in hoe ze open staan voor medische zorg en advies. Deze week waren we in Ensenada en daar stonden de bewoners in de rij voor onze tandenborstels, dat is altijd leuk.
Wij blijven natuurlijk buitenstaanders en een hoop dingen zijn heel anders dan wij gewend zijn. Hier is het bijvoorbeeld heel normaal dat meisjes van 15jaar al kinderen krijgen. In Panama moet de vader dan de moeder en het kind financieel onderhouden, dus dit is heel wenselijk. Ik moet er toch niet aan denken.
Vorige week kwamen er 2 patiëntjes (5&7 jaar oud ongeveer) met absoluut verschrikkelijke gebitten. Zij kwamen met hun opa en oma naar ons toe. Hun moeder is tandarts in panama stad, 12uur met de bus hiervandaan.
Laten we ervan uitgaan dat dit verhaal allemaal klopt, dan betekent dit dat deze vrouw tandarts is maar de tanden van haar eigen kinderen niet verzorgt, of dat ze haar kinderen bijna nooit zelf ziet. Ik weet niet wat ik me nou moeilijker kan voorstellen...
Toen ik wegging naar Panama waren zowel mijn moeder als mijn collega's bang dat ik niet meer terug zou komen, en niet eens vanwege bergwandelingen in de provincie Boquete, maar ik heb ze moeten beloven dat ik niet verliefd zou worden op een Panamees.
Sorry... De laatste werkdag heeft er toch 1tje mijn hart gestolen. Marvin is 8 jaar oud en wilde niet naar de tandarts. Hij is dr zoon van de vrouw die voor ons kookt deze week en onze clinic manager had in zijn mond allemaal zwarte stompjes gezien dus dwong hem (met zijn moeder) naar ons toe. Hij had een abces en pijn met eten en poetsen, dus hij had er niet zoveel zin in dat iemand aan zijn tanden ging zitten. Bij de verdoving was het even een worsteling, zo erg dat 1 van de tandartsen hier voorstelde om hem maar te laten.
Na zijn behandeling had ik een fantastische nieuwe assistent voor de rest van de dag.
Volgende morgen bij het ontbijt kwam hij nog even vertellen dat het heel goed met hem ging nu. Wat zou ik graag willen zien hoe het volgend jaar met hem is....
We proberen hier iedere week een casus bespreking te houden om wat van elkaar te leren. Dit is vaak een beetje afhankelijk van of zich een bijzonder geval voordoet in die week. Deze week pakken we het iets anders aan. En doen we een cursus basis tandheelkunde voor medici.
