Verrassing voor jullie,

Nog minder dan een week te gaan, en volgens mij ben ik er klaar voor, duolingo Spaans uitgespeeld, werkmaterialen ingepakt en ik ben me aan het inlezen in de behandelrichtlijnen van de organisatie.
Eigenlijk best een beetje raar om te bedenken dat ik zoveel moeite doe om die patiënten daar straks de best mogelijke zorg te kunnen bieden en dat jullie het moeten doen met de fotokwaliteit van mijn telefoon.

Daarom heb ik speciaal voor jullie, trouwe volgers van mijn reislogger, toch maar een nieuwe camera gekocht. Het zal nog steeds niet te vergelijken zijn met de echte ervaring, maar nu kunnen jullie in ieder geval iets beter meegenieten (of meeleven) met me. 

Het klinkt natuurlijk heel nobel allemaal, maar ik doe het natuurlijk niet alleen maar voor die mensen daar. Uit mijn persoonlijkheidstest komt dat ik nou eenmaal een type ben dat het zelf nodig heeft om andere mensen een plezier te doen. Het feit dat ik andere mensen wilde helpen was voor mij ook ooit de belangrijkste reden om een zorgberoep te kiezen.
"ISFJ’s combineren het beste van tradities met de wens om goed te doen, waardoor ze met name in carrières met een geschiedenis te vinden zijn, zoals geneeskunde, academisch onderzoek, liefdadigheid en welzijnswerk." (http://www.16personalities.com) 
Het was dus te verwachten dat ik hier terecht zou komen. Toch krijg ik regelmatig de vraag waarom ik dit wil doen. Ik vind dat heel moeilijk uitleggen, niet omdat ik het zelf niet weet, maar juist omdat ik heel duidelijk weet dat ik dit wil. Ik kan misschien wel 100 voordelen opnoemen van deze reis, maar ik kan me niet zo goed inleven in mensen die deze voordelen blijkbaar zelf niet zien. 

Om te beginnen heb ik waanzinnig leuk werk. Ik mag bijna de hele dag lekker knutselen, wie wil dat nou niet? Ze zeggen dat het uitzicht vanaf de floating doctors "klinieken" geweldig is. Het werken met patiënten die onze hulp zo hard nodig hebben schijnt ontzettend dankbaar te zijn. En die waardering van patiënten is precies datgene wat voor mij zo belangrijk is. 

Wist je dat 40% van de Nederlandse volwassenen bang is om een tandarts te bezoeken? Zo'n 12% van de bevolking moet zelfs als zeer tot extreem angstig worden beschouwd. Als kind heb ik wel eens overwogen om de oproepkaart van de tandarts te verstoppen toen ik hem op de deurmat zag liggen dus ik denk dat je mij ook tot die groep mag rekenen. Ik begrijp die angst dus heel goed. Maar als 40% van je patiënten aangeeft liever niet bij je te komen dan ga je wel nadenken. En dan ga je ervan dromen om anderen te gaan helpen, die wel op mijn zorg zitten te wachten. (een gepensioneerde tandarts schreef dit ooit wat minder genuanceerd op: https://lolabees.me/2011/11/28/10-reasons-your-dentist-probably-hates-you-too/)

En het mooie is, nu bekend is dat ik tijdelijk ergens anders ga werken, krijg ik zoveel positieve reacties en leuke vragen. Of ik wel voorzichtig doe, of ik wel terugkom in de praktijk, en of ik niet te lang wegblijf. Mijn doel is eigenlijk al bereikt voordat ik weg ben. Dreigen was genoeg om dit stukje waardering uitgesproken te krijgen. Nu hoef ik dus alleen nog maar naar Panama om te genieten van het uitzicht.